De Ouderling

Wel een uur gepraat met een ouderling. Aardige man. Zit regelmatig in een inrichting "voor zenuwzieken, mijnheer". Ik ken 'm: directeur-mede-eigenaar van een ( - ). Tot aan zijn nek in de schuldgevoelens en angsten. Vreest dat ie verdoemd is. Beeft zelfs tijdens het gesprek nog van angst voor de Heere Heere. Morgen is zijn dochter ( - ) jaar dood [21 jaar]. "Zij is in grote vrede heen gegaan, mijnheer v/h S. ; dat was een grote troost voor mij; dat zij vertrouwde op de Heere." En hij beefde en huilde een beetje. Hij is 62 jaar oud. En probeert aan zijn leven inhoud te geven door de doden te wassen en ter aarde te bestellen. Als vrijwilliger.
Godverdomme wat een kloterig rot-leven. E.

bE.
Jij hebt hier een emotionele binding mee omdat het weinig gescheeld had of jij ... Ik heb hier totaal niets mee. Voor mij is dit allemaal automutilatie. Godsbehoefte komt voor bij een deel van de mensen en heeft me altijd verbaasd. Op een gegeven ogenblik merkte ik dat je het ook onder intelligente en erudiete lieden kon tegenkomen. En dat het vaak samenging met angst en schuldgevoel. Dat het vaker voorkomt bij mensen uit een diepgelovig milieu, hoewel niet noodzakelijk, en niet iedereen uit zo'n milieu vertoont er verschijnselen van.
In de klassieke psychiatrie bestaat de diagnose 'godsdienstwaanzin'. Zou dit een soort subklinische godsdienstwaanzin zijn ? Is er een glijdende schaal ?
De God waar je Ouderling het over heeft wordt bij anderen ergens vroeg in hun leven nogal eens vervangen door communisme of veganisme, ook respectabele geloven, maar dan zonder God. Ze blijven even gek.
Dat jouw oude baas (62) regelmatig in 'inrichtingen' zit roept misschien vragen op over oorzaak en gevolg, maar zegt vooral dat hij geen manier heeft gekregen om zijn gekte in toom te houden. Daarin valt hij zeker te beklagen. Ik denk dat zijn God de schuld is .

grjoep
steinmeijer.net