een eilandverhaal

.

Uit : 'de Volkskrant' 1-12-'04
=========================================
Werken voor steeds wisselende gemeenten in Friesland kan betekenen dat er plotseling een eiland bij je woon-werkverkeer hoort. Zo ook bij mij Vandaag moet ik voor een paar dagen naar Terschelling.
"Goedemorgen, mevrouw Van der Vlerk, u komt zeker voor het borstonderzoek op ons eiland!' Een brede man met een woeste kop haar lacht me toe vanuit het hokje 'afvaarten naar Ter-schclling - auto's hier melden'.
Ik ben even stil. Hoe weet hij mijn naam? Ah, natuurlijk. via mijn reservering en nummerbord. 'Nou nee', zeg ik, 'ik kom voor ander werk naar Terschelling.' Even later, aan boord, met slechts een handjevol anderen, komt dezelfde man weer langs: 'Ik weet het al, u bent de logopediste . Mijn vrouw werkt namelijk op de basisschool in Hoorn en ze vertelde gister toevallig dat u vandaag zou komen. Nou succes dan maar.' Hij is deze keer zo zeker van zijn goede diagnose dat hij mijn reactie niet eens afwacht, hij is al met stevige pas doorgelopen.
Na twee uur varen, rijd ik richting Hoorn. Onderweg veel jeeps. De eilanders. Ze steken hun hand naar me op. Ik groet terug. Buiten het seizoen, in de stilste tijd van het jaar, hoort wie over het eiland rijdt, er bij.
De school ligt tegen de duinen aan: de kinderen spelen in de grootste zandbak van Nederland. De juf ontvangt me vriendelijk: 'Ik dacht al. het is oostenwind en laag water dus dan doet de boot er ongeveer zo en zo lang over, dus dan zou je zo en zo laat ongeveer hier zijn.'
Later die dag meld ik me bij de receptie van het hotel. 'U bent zeker de logopediste.' Weer val ik even stil. Ik blijk die middag het zoontje van de hoteleigenaar voor onderzoek te hebben gezien.
Na drie dagen ga ik weer naar huis. De man op de boot vraagt in het voorbijgaan 'of ze wat wilden praten'. En elke keer die rustige glimlach erbij.

Thuis bedenk ik me dat ik blij ben dat deze sociale controle niet dagelijks bij m'n werk hoort. Maar die paar keer per jaar op de eilanden, zo welkom zijn en verwacht worden, is heerlijk. Zeker buiten het toeristenseizoen voel ik me bij de eilanders ingebed als onder een warme deken.

Heleen van der Vlerk, Leeuwarden
------------------

en zo is het echt .

Als ze je spullen niet van de muur rukken .....
Wacht, nee, dat doen Eilanders niet, die verdienen aan mensen die dat doen .

grjoep

http://steinmeijer.net