Een voorwandinfarctje .

De Eenzame Fietser.

Mijn andere vriend is een gepassioneerd wielrenner en hardloper .
Een echt sportman die niet rookt, niet drinkt en heel gezond eet .
“ Becel is iets duurder maar wel beter voor je, zeggen ze … “ .

Dat wielrennen doet hij “ absoluut niet voor zijn gezondheid “
maar omdat hij het leuk vindt, iets dat ik “ nooit zal begrijpen “ .

Buiten het seizoen fietst hij op zolder op een soort rollator zich uren in
het zweet, dat is ook heel normaal, hij kan er zelfs “televisie bij kijken” .

Hij kan me precies vertellen hoeveel watt (joules) hij kan fietsen ,
zijn hartslag daarbij en hoe snel hij zich na inspanning weer herstelt .
“Ik kan de Mont Ventoux nog beklimmen in een redelijke tijd “ .

Naar aanleiding van een anomalie’tje op zijn laatste - zoveelste - EEG
heeft hij vorige maand meegedaan aan een 24-uurs online onderzoek
naar langetermijn EEG’s bij sporters-boven-de-vijftig .

Vorige week zaterdag kreeg hij na het eten behoorlijk last van zijn maag .
Rennies en warme melk hielpen, maar hij had een slechte nacht .
Zondagavond was het weer hetzelfde liedje, wat toch vreemd is
voor iemand die nooit last van zijn maag heeft gehad .

Maandag was de huisarts zo wijs om hem naar de cardiopoli
van het AMC te sturen, waar men hem uiteraard acuut opnam .

Nu is hij dus officieel hartpatient .

Hij heeft blijkbaar nog niet genoeg zijn best gedaan om de dood
te ontlopen, dus zal er nog meer geBeCeld en gefietst moeten worden .
’s Morgens, ’s middags en ’s avonds, en een EEG monitor ’s nachts .
En 24 uur per dag een on-demand defibrillator geladen en vastgeplakt .

Hij zal nooit kunnen accepteren wat de echte oorzaak van zijn infactje was .

En zo zal dit lichte voorwandinfarct hem voor zijn leven invalide maken .

De echte oorzaak ? Jaren dingen doen waar je eigenlijk geen zin in hebt .