Verhaal van Vlieland

Vlie is anders, maar zeker niet minder .....

Uit : de website van Kampeerterrein ' Lange Paal ' .

Om tien uur trokken mijn vismaat en ik voor de laatste maal samen naar het strand om bij opkomend water te gaan vissen. Het had eigenlijk weinig zin omdat de zee spiegelglad was en weinig zeebaars beloofde. De inmiddels ondergegane zon kleurde de horizon nog prachtig. We zetten de visspullen en de benzinelamp regelmatig terug, om te voorkomen dat deze door de vloed onder water kwamen. Om half twaalf passeerde de truck van de Vliehors-Express vol toeristen en toeterde vrolijk. Het was altijd even opletten dat hij in het donker niet over je spullen reed.

Inmiddels waren de anderen gekomen en drijfhout aan het verzamelen voor het vuur. Het werd een mooi klein vuurtje, waar rond middernacht bijna iedereen om heen zat te praten, goed voorzien van een natje en een droogje. Toen het water terug begon te lopen en we nog niks gevangen hadden, gingen we ook maar naar het kampvuur. Van teleurstelling was weinig sprake, want dat het bestand aan schol weer aantrok hadden we reeds eerder ondervonden.
We deden de grote lamp maar uit en ineens bleek dat de zee oplichtte: er was zeevonk. De rollers van de weinige golven waren in het volledige duister van afstand te zien. De kinderen vroegen of ze mochten zwemmen, want dat moest zo spannend zijn. Enthousiast holde een hele club het water in en raakte onmiddellijk in extase. De enkele lichtpuntjes aan je voeten als je door het water liep, bleken over te gaan in een volledige gloed om je gehele lijf als je zwom. Elke beweging in het water werd omlijst met een dertig centimeter brede fluorescerende strook. Het was een fantastisch onwerkelijk effect en de opgetogen kinderen doopten het “het Jomanda-effect”.
Ik rende naar de vloedlijn, waar de rest geanimeerd stond te praten, maar zich wel afvroeg waarom die zwemmers niet terug kwamen. De mededeling dat ze dit niet mochten missen werd niet opgevolgd, vooral ook omdat er nauwelijks badkleding voorradig was. Maar toen ook de kinderen hetzelfde bij hun ouders kwamen bepleiten, ging toch het merendeel overstag. Onder dekking van de duisternis gingen ze wat sceptisch het water in, om er zeer enthousiast weer uit te komen. De feestvreugde vond zijn hoogtepunt toen een van de kinderen op een platvis kwam te staan en stevig op de been bleef. Een ander haalde het nog plattere dier onder de voet vandaan en de schol werd triomfantelijk aan de vloedlijn getoond en weer losgelaten. Tot grote hilariteit bleek het wegzwemmende beest in het ondiepe water door het fluorescerende spoor meters lang te volgen.
Pas na een uur was iedereen uitgezwommen en droogde zich met de schaarse handdoeken af. Het kampvuur werd met zeewater goed geblust. Dat bleek nog knap lastig maar dat kwam volgens de kinderen natuurlijk door de zeevonk in het water. Onder een volledige sterrenhemel fietsten we opgetogen door het duin weer terug naar de camping.

grjoep