Een Dikke Domme Baby

Bijna vier jaar heb ik mijn eerste eigen computer gehad, een PII 233 met 336Mb geheugen. Eigenlijk zonder veel gedoe, brieven, internet, pHotoshop. Natuurlijk slibt Windows geleidelijk vol, maar het ding werkte, vol met veel meer lekkere programma'tjes die ik in de loop der jaren had opgevist .
Toen ging ik met 50Mb bestanden werken, iedere op 3600 dpi gescande kleinbeelddia is nu eenmaal zo groot. Als je bij zo'n plaatje iets veranderd, het simpelste voorbeeld is de horizon rechtzetten, moet je machine rekenen. Veel. Heel veel. Ieder van die 1,44 x 0.98 x 3600 pixels heeft 1) een plaats in het beeld, goed voor twee cijfers en 2) een kleur, goed voor heel veel cijfers .
Van iedere pixel berekent pH de nieuwe plek en maakt van al die pixels een nieuwe afbeelding. Bij kleurverandering is dat nog meer gedoe. Maar het is eenvoudig werk .
Mijn trouwe Pentium II 233Mhz had daar tijd voor nodig. Vijftien seconden wachten is niet erg, maar niet tien keer achter elkaar, dat wordt vervelend .

Dus reden om een heel dikke snelle baby aan te schaffen die verder niets aan zijn hoofd zou krijgen dan rekenen met al die getalletjes en die vlot het plaatje kon aanpassen .
Dus kwam er deze late herfst een Athlon 2,4Ghz met 512Mb geheugen in huis om, in een netwerkje met de slimme internet PII, voor Anton Geesink te spelen .

more about that story later .........

grjoep